پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

اگر بچه محل‌ها رخصت بدهند، می‌خواهم در این چند خط، نماینده آن جنوب‌شهر خونگرم و اصیل و فهم ناشده و نادیده انگاشته و مظلومی باشم که سینمای ونک به بالا و نه چیزی که دیگر بتوان به راحتی آن را سینمای ایران نامید، به آن توهین می‌کند، تحقیرش می‌کند، ارزش‌هایش را در جهان کاذب و یکی دو ساعته‌ای که جهت اکران در سالن‌هایی مثل کوروش و مگامال خلق می‌شوند، جعل می‌کند و در غیبت یک نماینده واقعی از بچه‌های پایین، هر انگ و ننگی به آنها می‌چسباند. «درخونگاه» واقعی، نام فیلم سیاوش اسعدی و جهانی که او خلق کرده نیست، نام یکی از محلات جنوب‌شهر تهران است. بچه‌های درخونگاه دوآتشه هستند نه میانمایه؛ و این خصوصیت، خاری در چشم آدم‌های میانمایه است. بچه‌های درخونگاه غلیظ هستند؛ در هر چیزی؛ چه مذهبی باشند، چه لات، چه اهل درس و چه اهل کار. شاید در اینجا خلافکار زیاد باشد اما جرایم آنها سرجمع به اندازه یکی از بعضی بچه‌های ونک به بالا نیست و عموما به خودشان صدمه می‌زنند نه بیت‌المال.